สมาธิสูตร
( นำ) หันทะ    มะยัง    สะมาธิสุตตะปาฐัง    ภะณามะ    เส ฯ

(รับ) สะมาธิง    ภิกขะเว   ภาเวถะ   อัปปะมาณัง    นิปะกา    ปะติสสะตา ,
- ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย!, เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน,
มีสติเจริญสมาธิ, อันหาประมาณมิได้เถิด

สะมาธิง   ภิกขะเว   ภาวะยะตัง อัปปะมาณัง   นิปะกานัง,  
ปะติสสะตานัง ปัญจะ   ญาณานิ   ปัจจัตตัญเญวะ   อุปปัชชันติ
- เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน, มีสติเจริญสมาธิ,
อันหาประมาณมิได้อยู่, ญาณ ๕ อย่าง  ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน, 

กะตะมานิ   ปัญจะ            - ญาณ ๕ อย่าง เป็นไฉน ?,

อะยัง    สะมาธิ    ปัจจุปปันนะสุโข    เจวะ    อายะติง จะ,
สุขะวิปาโกติ ปัจจัตตัญเญวะ   ญาณัง    อุปปัชชะติ
- คือญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า, สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน, และมีสุขเป็นวิบากต่อไป

อะยัง    สะมาธิ   อะริโย    นิรามิโสติ ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง    อุปปัชชะติ
- ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้เป็นอริยะไม่แอบอิงอามิส

อะยัง    สะมาธิ   อะกาปุริสะเสวิโตติ    ปัจจัตตัญเญวะ ญาณัง    อุปปัชชะติ
- ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้อันคนเลวๆ ย่อมเสพไม่ได้เลย

อะยัง   สะมาธิ   สันโต ปะณีโต   ปะฏิปัสสัทธิลัทโธ , เอโกทิภาวาธิคะโต   นะ  
จะ   สะสังขาระนิคคัย๎หะวาริตัปปัตโตติ , ปัจจัตตัญเญวะ     ญาณัง     อุปปัชชะติ
- ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, สมาธินี้เป็นของละเอียดประณีต, ได้ด้วยความสงบระงับ,
บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น, และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก,
ห้ามกิเลสด้วยจิตอันเป็นสะสังขาร

โส   โข   ปะนาหัง   อิมัง    สะมาธิง   สะโตวะ    สะมาปัชชามิ,
สะโต   วุฏฐะหามีติ ปัจจัตตัญเญวะ    ญาณัง    อุปปัชชะติ  
- ย่อมรู้เฉพาะตนว่า, เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้,  มีสติออกจากสมาธินี้ได้

สะมาธิง     ภิกขะเว    ภาเวถะ   อัปปะมาณัง    นิปะกา    ปะติสสะตา
- ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย!, เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน, มีสติเจริญสมาธิ, อันหาประมาณมิได้เถิด

สะมาธิง    ภิกขะเว    ภาวะยะตัง   อัปปะมาณัง    นิปะกานัง ปะติสสะตานัง
- เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน,  มีสติเจริญสมาธิ, อันหาประมาณมิได้อยู่

อิมานิ    ปัญจะ   ญาณานิ   ปัจจัตตัญเญวะ   อุปัชชันตีติ ฯ
- ญาณคือความรู้แจ้งทั้ง ๕  ประการนี้แล,  ย่อมเกิดขึ้นแก่เธอ, ดังนี้ ฯ

(ปญฺจก. อํ. ๒๒/๒๒/๒๗)