บทสวดมนต์

ปารสุตตคาถา
( หันทะ มะยัง ปาระสุตตะคาถาโย ภะณามะ เส ฯ)

อัปปะกา เต มะนุสเสสุ เย ชะนา ปาระคามิโน
- ในพวกมนุษย์, ชนที่ถึงฝั่ง(พระนิพพาน) มีจำนวนน้อย

อะถายัง อิตะรา ปะชา ตีระเมวานุธาวะติ

- แต่หมู่สัตว์นอกนี้, ย่อมวิ่งไปตามฝั่งนั่นเอง

เย จะ โข สัมมะทักขาเต ธัมเม ธัมมานุวัตติโน

- ส่วนชนเหล่าใด, ประพฤติตามในธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า, ตรัสไว้ดีแล้ว

เต ชะนา ปาระเมสสันติ มัจจุเธยยัง สุทุตตะรัง

- ชนเหล่านั้น, ข้ามบ่วงมฤตยู, ซึ่งแสนยากที่จะข้ามไปถึงฝั่งได้

กัณ๎หัง ธัมมัง วิปปะหายะ สุกกัง ภาเวถะ ปัณฑิโต

- บัณฑิตพึงละธรรมฝ่ายดำเสีย, เจริญธรรมฝ่ายขาว,
ออกจากความอาลัย

โอกา อะโนกะมาคัมมะ วิเวเก ยัตถะ ทูระมัง,
ตัต๎ราภิระติ มิจเฉยยะ หิต๎วา กาเม อะกิญจะโน

- อาศัยธรรมอันไม่มีความอาลัยแล้ว, พึงละกามเสีย, เป็นผู้ไม่มี กิเลสเป็นเครื่องกังวล,
ปรารถนาความยินดีในวิเวก, ที่สัตว์ยินดีได้ยาก

ปะริโยทะเปยยะ อัตตานัง จิตตัก๎เลเสหิ ปัณฑิโต
- บัณฑิตพึงยังตนให้ผ่องแผ้ว, จากเครื่องเศร้าหมองจิต

เยสัง สัมโพธิยังเคสุ สัมมา จิตตัง สุภาวิตัง

- ชนเหล่าใดอบรมจิตดีแล้วโดยชอบ, ในองค์เป็นเหตุให้ตรัสรู้

อาทานะปะฏินิสสัคเค อะนุปาทายะ เย ระตา

- ไม่ถือมั่นยินดีแล้วในความสละคืนความถือมั่น

ขีณาสะวา ชุติมันโต เต โลเก ปะรินิพพุตตาติ
 
- ชนเหล่านั้นเป็นผู้สิ้นอาสวะ, มีความรุ่งเรืองปรินิพพานแล้วในโลกนี้ ฯ

(มหาวาร. สํ. ๑๙/๒๓/๗๘)

 กลับสู่หน้าหลัก