ปารสุตตคาถา
( หันทะ มะยัง ปาระสุตตะคาถาโย ภะณามะ เส ฯ)

อัปปะกา เต มะนุสเสสุ เย ชะนา ปาระคามิโน
- ในพวกมนุษย์, ชนที่ถึงฝั่ง(พระนิพพาน) มีจำนวนน้อย

อะถายัง อิตะรา ปะชา ตีระเมวานุธาวะติ
- แต่หมู่สัตว์นอกนี้, ย่อมวิ่งไปตามฝั่งนั่นเอง

เย จะ โข สัมมะทักขาเต ธัมเม ธัมมานุวัตติโน
- ส่วนชนเหล่าใด, ประพฤติตามในธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า, ตรัสไว้ดีแล้ว

เต ชะนา ปาระเมสสันติ มัจจุเธยยัง สุทุตตะรัง
- ชนเหล่านั้น, ข้ามบ่วงมฤตยู, ซึ่งแสนยากที่จะข้ามไปถึงฝั่งได้

กัณ๎หัง ธัมมัง วิปปะหายะ สุกกัง ภาเวถะ ปัณฑิโต
- บัณฑิตพึงละธรรมฝ่ายดำเสีย, เจริญธรรมฝ่ายขาว,
ออกจากความอาลัย

โอกา อะโนกะมาคัมมะ วิเวเก ยัตถะ ทูระมัง,
ตัต๎ราภิระติ มิจเฉยยะ หิต๎วา กาเม อะกิญจะโน
- อาศัยธรรมอันไม่มีความอาลัยแล้ว, พึงละกามเสีย, เป็นผู้ไม่มี กิเลสเป็นเครื่องกังวล,
ปรารถนาความยินดีในวิเวก, ที่สัตว์ยินดีได้ยาก