ปฐมพุทธภาสิตคาถา
( หันทะ  มะยัง ปะฐะมะพุทธะภาสิตะคาถาโย ภะณามะ เส ฯ)

อะเนกะชาติสังสารัง   สันธาวิสสัง   อะนิพพิสัง
- เมื่อเรายังไม่พบญาณ,   ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นเอนกชาติ

คะหะการัง   คะเวสันโต ทุกขา  ชาติ   ปุนัปปุนัง
- แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือน , คือตัณหาผู้สร้างภพ,
การเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ร่ำไป,

คะหะการะกะ    ทิฏโฐสิ ปุนะ  เคหัง  นะ  กาหะสิ
- นี่แน่ะนายช่างปลูกเรือน ,  เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว, เจ้าจักทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป,

สัพพา   เต   ผาสุกา  ภัคคา คะหะกูฏัง  วิสังขะตัง
- โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว , ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว,

วิสังขาระคะตัง   จิตตัง ตั ณ๎ หานัง ขะยะมัชฌะคา ฯ

- จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป ,
มันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา (คือถึงนิพพาน),