สติสูตร
ว่าด้วยสติ

[ ๖๘๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ อัมพปาลิวัน
ใกล้เมืองเวสาลี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลาย
... แล้วได้ตรัสพระพุทธภาษิตนี้ว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะอยู่
นี้เป็นอนุศาสนีของเรา สำหรับเธอทั้งหลาย.

[ ๖๘๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ก็ภิกษุเป็นผู้มีสติอย่างไร?
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
พิจารณาเห็น กายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ
มีสติ พึงกำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียได้
พิจารณาเห็น เวทนาในเวทนาอยู่ ฯลฯ
พิจารณาเห็น จิตในจิตอยู่ ฯลฯ
พิจารณาเห็น ธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ
มีสติ พึงกำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้มีสติอย่างนี้แล.

[ ๖๘๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ก็ภิกษุเป็นผู้มีสัมปชัญญะอย่างไร?
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
ย่อมกระทำความรู้สึกตัว ในการก้าวไป การถอยกลับ
กระทำความรู้สึกตัว ในการเหลียว การแล
กระทำความรู้สึกตัว ในการคู้เข้า และเหยียดออก
กระทำการรู้สึกตัว ในการทรงผ้าสังฆาฏิ บาตรและจีวร
กระทำการรู้สึกตัว ในการกิน การดื่ม การลิ้ม
กระทำการรู้สึกตัว ในการถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ
กระทำการรู้สึกตัวใน การเดิน ยืน นั่ง หลับ ตื่น พูด นิ่ง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุเป็นผู้มีสัมปชัญญะอย่างนี้แล
ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะอยู่
นี้เป็นอนุศาสนีของเรา สำหรับเธอทั้งหลาย.

จบสูตร

พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ ( ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๙
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
หน้าที่ ๑๖๓/ ๔๖๙ หัวข้อที่ ๖๘๒ - ๖๘๔