[ ๒๔๑ ] ดูกรภิกษุทั้งหลาย !
ก็กวฬีการาหาร จะพึงเห็นได้ อย่างไร?
ภิกษุทั้งหลาย ! เหมือนอย่างว่า
ภรรยาสามี ๒ คน ถือเอาสะเบียงเดินทางเล็กน้อย
แล้วออกเดินไปสู่ทางกันดาร เขาทั้งสองมีบุตรน้อยๆ น่ารักน่าพอใจอยู่คนหนึ่ง
เมื่อขณะทั้งสองคน กำลังเดินไปในทางกันดารอยู่
เสบียงเดินทาง ที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยนั้น ได้หมดสิ้นไป
แต่ทางกันดารนั้น ยังเหลืออยู่
เขาทั้งสอง ยังข้ามพ้นไปไม่ได้
ครั้งนั้น เขาทั้งสองคน คิดตกลงกัน อย่างนี้ ว่า
เสบียงเดินทาง ของเราทั้งสองอันใดแล มีอยู่เล็กน้อย
เสบียงเดินทางอันนั้น ก็ได้หมดสิ้นไปแล้ว
แต่ทางกันดารนี้ยังเหลืออยู่ เรายังข้ามพ้นไป ไม่ได้
อย่ากระนั้นเลย เราสองคนมาช่วยกันฆ่าบุตรน้อยๆคนเดียว
ผู้น่ารัก น่าพอใจ คนนี้เสีย ทำให้เป็นเนื้อเค็ม และเนื้อย่าง
เมื่อได้บริโภคเนื้อบุตร จะได้พากันเดินข้ามพ้นทางกันดาร
ที่ยังเหลืออยู่นั้น ถ้าไม่เช่นนั้น เราทั้งสามคน ต้องพากันพินาศหมดแน่
ครั้งนั้น ภรรยาสามีทั้งสองคนนั้น
ก็ฆ่าบุตรน้อยๆ คนเดียวผู้น่ารัก น่าพอใจนั้นเสีย
ทำให้เป็นเนื้อเค็ม และเนื้อย่าง
เมื่อบริโภคเนื้อบุตรเสร็จ ก็พากันเดินข้ามทางกันดารที่ยังเหลืออยู่นั้น |
