หลงในรู้
หลังจากกลับมาจากจังหวัดเลย
ได้มาพักอยู่ที่วัดพุทธบาทจอมทอง บ้านหนองหอย
พอออกพรรษาแล้ว อายุครบ ๒๐ ปี ก็อุปสมบทเป็นพระภิกษุ

พอบวชเป็นพระภิกษุแล้ว ออกมาปฏิบัติอยู่วัดป่าบ้านน้อย
ซึ่งจากบ้านหนองหอยพอสมควร เป็นเวลา ๓ ปี

ก็เกิดเหตุอัศจรรย์ขึ้นมาในระหว่างของการปฏิบัติ
ท่านเล่าให้ฟังว่า เกิดวิปัสสนูกิเลสเข้าครอบงำ จิตใจมาก
เกิดความรู้ความฉลาด เหมือนกับเรารู้หมดทุกข์อย่าง

เกิดความสว่างขึ้นในใจอย่างอัศจรรย์ พิจารณาหัวข้อธรรมต่างๆรู้สึกเข้าใจหมด
แทงทะลุหมดไม่มีติดขัดในธรรมะอะไรเลย
เกิดความกล้าในการแสดงธรรม

เกิดความอยากเทศน์ อยากตอบปัญหาธรรมะ
ท่านคิดเอาเองว่า นี้กระมังที่เรียกว่า การบรรลุธรรม
ตั้งคำถามอะไร ก็ตอบได้ทุกอย่าง แล้วก็อยากจะให้คนอื่นมาถาม
จิตใจในขณะนั้นเป็นอย่างนี้ เวลาเห็นคนมาก็ดีใจ คืออยากจะให้คนถาม

ถ้าไม่มีคนถาม ก็เข้าไปในหมู่บ้าน ไปหาคนที่เคยถามปัญหาตน
บางที่ไปตามไร่นา ที่เขาทำงาน อยากจะให้เขาถาม
อยากจะอธิบายธรรมท่านบอกว่าเกิดธัมมวิจยะอย่างแรงกล้า

ตั้งคำถามกับตนเอง
ท่านกลับมาพิจารณา ถามตนเองว่า “เรานี้บรรลุธรรมแล้วหรือ
อันนี้หรือที่เขาเรียกว่า บรรลุธรรม ไม่ได้เรียนอะไรมากมาย
ทำไมจึงเกิดความรู้มากมายอย่างนี้

คำตอบกับตนเอง
ท่านก็ให้คำตอบกับตนเองว่า
“ถ้าบรรลุธรรมต้องคลายได้ทุกอย่าง
ความรักก็ไม่มี ความโกรธก็ไม่มี ความเกลียด ความโลภ-โกรธ-หลง
ไม่มีหายไปหมด อย่างนี้ ถึงจะเรียกว่า บรรลุธรรม"

ถึงจะรู้หรือไม่รู้ ถึงจะแตกฉานหรือไม่แตกฉาน
ด้านธรรมะ จิตก็พ้นแล้วจากกิเลส

ถามใจตนเอง
ท่านมาย้อนถามตนเองว่า
“เรานี้พ้นแล้วหรือ” แล้วก็ลงนึกถึง
ผู้หญิงสวยๆ ยังชอบอยู่
นึกถึงสมบัติที่เราพึงปรารถนา ยังมีความต้องการอยู่

นึกถึงเรื่องที่น่าเกลียด น่าชัง
คือเขาพูดไม่ถูกหู เราจะโกรธจะเกลียดเขาไหม
เขาว่าอย่างนี้อย่างนี้ ด่าพ่อด่าแม่เรา เราจะโกรธหรือไม่

ท่านให้คำตอบกับใจตนเองว่า ยังรู้สึกเสียใจ โกรธเกลียดอยู่

บทสรุป
พอมาถึงตรงนี้ ท่านบอกว่าถึงบางอ้อ พูดกับตนเองว่า
“ฉันรู้แล้วๆ ไม่ต้องมาแทรกแซง ไม่ต้องมารบกวนในสมาธิของฉัน”
ตัววิปัสสนูกิเลส มันจะมาอย่างไรก็ตาม ฉันรู้แล้วละ
จากนั้นมา จิตใจของท่านก็สงบ