กลอนสรภัญญ์ พื้นบ้านอีสาน
กลอนพระธาตุพนมตอนที่ ๒
สร้างไว้ในครั้งที่ องค์มุนีพระสัตถา
ดับสิ้นดวงชีวา สังขาราเข้านิพพาน
ประมาณได้แปดปี ปรากฏมีในตำนาน
ซึ่งมีผู้เชี่ยวชาญ ในกาลนั้นศิษย์พระองค์
นามว่ากัสสปะ ผู้ไม่ละจากธุดงค์
ท่านมีความประสงค์ ธาตุพระองค์รุ่งเรืองนาม
จึงนำเอาพระธาตุ ศาสดาผู้อาจารย์
อีกทั้งผู้สำคัญ อรหันต์ห้าร้อยองค์
เหาะมาทางอากาศ งามวิลาศดุจดั่งหงษ์
มาถึงก็รีบลง โดยองอาจราชธานี
จึงได้ไปปรึกษา ชวนพระยาห้าพระองค์
เมื่อได้พูดกันดี ก็ริเริ่มก่ออุโมงค์
เสร็จแล้วก็นำธาตุ เอาธาตุอกพุทธองค์
ใส่ไว้ในอุโมงค์ สมประสงค์แต่นั้นมา
ปิดไว้ให้มั่นคง ให้ยืนยงชั่วชีวา
ครั้งนั้นนครา มีนามว่าโคตรบุรี
เป็นเมืองที่ลือเลื่อง รุ่งเรืองดีสมศักดิ์ศรี
ได้ฝากของดีไว้ พวกเรานี้ควรรักษา
ทุกคนก็เปรมปรี เชิญชูศรีศาสนา
ตั้งแต่ครั้งนั้นมา ปรากฏว่าคนมาไหว้
ไม่มีการละเว้น เท่าที่เห็นแต่ละปี
ไม่ว่าพระเณรชี มีศรัทธาอันไพศาล
จุดเทียนธูปบูชา ระลึกหาแต่พระคุณ
ทำบุญและให้ทาน อุทิศทานชื่นบานใจ