กำหนดนิมิต สุนัข-คนตาย
ท่านเล่าให้ข้าพเจ้าฟังตอนหนึ่งว่า...
วันหนึ่งท่านกับลุงก่อง ซึ่งเป็นญาติของท่าน
ได้พากันไปปฏิบัติธรรมอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง โดยตั้งจิตอธิษฐานว่า
จะอยู่ที่นี้ ๙ คืน เมื่อถึงแล้วก็ปักกรดทำที่สำหรับการเดินจงกรม
พอถึงตอนเช้าก็ออกมาบิณฑบาตตามปกติ ส่วนลุงก่องแกก็กลับไป
ทำธุระที่บ้านเกิดตกข้างคูที่สูง เสียชีวิตตายในตอนเช้าของวันนั้น

หลวงปู่จึงชวนลุงสนธิ์ ไปปฏิบัติที่ป่าแห่งนั้น ลุงสนธิ์พูดกับหลวงปู่ว่า
จะปฏิบัติธรรม ๙ วัน ตามหลวงปู่นั้นคงไม่ได้ เหลืออีก ๓ วันสุดท้ายจะมา
ปฏิบัติด้วย เพราะจะต้องทำงานที่บ้าน ท่านพูดว่าไม่เป็นไร
แต่ตอนเย็นให้มาทำวัตรสวดมนต์ด้วยนะ เขาก็รับปากกับหลวงปู่

เมื่อถึงตอนเย็นไหว้พระสวดมนต์เสร็จแล้ว ก็อบรมกรรฐานต่อไป
หลังจากอบกรรมฐานแล้ว ลุงสนธิ์ ก็เข้ามากราบหลวงปู่ พร้อมพูดว่า
กระผมจะขอเข้าปฏิบัติธรรมวันนี้ จะหย่อนเวลาเข้ามา

หลวงปู่ก็พูดว่า ลุงสนธิ์เพิ่งมา ที่เดินจงกรมก็ยังไม่มี ให้ไปเดินทางกรม
ของลุงก่องที่ทำไว้ก่อนตาย สงสารแก ให้ไปเดินเพื่อผู้ทำได้บุญ

ท่านถามลุงสนธิ์ว่า กลัวหรือเปล่า? ไม่กลัว ลุงแกตอบ
เมื่อสนทนาธรรมกับหลวงปู่พอสมควรแก่เวลาแล้ว
ก็เดินไปยังทางจงกรมที่ลุงก่องผู้ตายทำไว้

สุนัขขวางทาง
คืนนั้นเป็นวันพระจันทร์ข้างขึ้น แสงจันทร์สว่างไสว
พอลุงแกเดินจงกรมกลับไปกลับมาได้สักระยะหนึ่ง
ในขณะจิตสงบ ก็ปรากฏภาพสุนัขตัวหนึ่งสูงขนาดเอวยืนขวางทางจงกรมไว้

ลุงแกคิดว่าจะทำอย่างไร? จึงตัดสินใจเว้นไปข้างหลัง
ของสุนัขตัวนั้น ในขณะที่เดินวนกลับมาก็เห็นสุนัขตัวนั้นอีก
ก็เดินเว้นอยู่อย่างนี้ ประมาณ ๒ รอบ

ศพคนตาย
พอเดินรอบที่ ๓ ภาพสุนัขตัวนั้นหายไป ภาพคนตายก็ปรากฎ
นอนขวางทางจงกรมไว้ เมื่อเดินมาถึงศพนอนตาย
เกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เดินต่อไปไม่ได้แล้ว ก็เดินถอยหลังกลับคืนมาหาหลวงปู่

ในขณะนั้นหลวงปู่ก็กำลังเดินจงกรมอยู่ เมื่อถึงแล้วก็นั่งลง
หลวงปู่เดินไปกลับมา ก็มองเห็นคน พอจ้องมองก็รู้ว่าเป็นลุงสนธิ์
ก็ถามว่า ลุงสนธิ์ มาทำไมที่นี่ ลุงแกก็พูดขึ้นมาว่า มีเรื่อจะเล่าให้ฟัง

เมื่อหลวงปู่ออกจากที่จงกรมนั่งลงแล้ว
ลุงแกจึงพูดขึ้นว่า กระผมได้เห็นสิ่งหนึ่ง เห็นอะไร? หลวงปู่ถาม

ครั้งแรกเห็นสุนัขยืนขวางทางจงกรมอยู่ ผมก็เดินไปเดินเว้นข้างหลังมัน
พอเดินกลับไปกลับมาคราวนี้ เห็นคนนอนตายขวางทางอยู่
ไม่รู้จะทำอย่างไรดี รู้สึกกลัว ในขณะนี้ศพก็ยังนอนขวางทางจงกรมอยู่
ยังไม่หายไปไหน

หลวงปู่พูดว่า นั้นแหละลาภเกิดขึ้นแล้ว ลาภใหญ่ด้วย
ให้กลับคืนไป กลัวหรือเปล่า ท่านถาม กระผมยังรู้สึกกลัวอยู่

ลุงแกตอบ ท่านพูดว่า ไม่กลัวๆ ลุงแกก็พูดขึ้นมาว่า ไม่กลัวก็ไม่กลัว
หลวงปู่ให้ข้อแนะนำว่า เมื่อกลับไปถึงแล้ว ให้กำหนดว่า รูป หรือ อสุภะ ได้ก็

กำหนดรู้
ในขณะที่ลุงแกเดินไปถึงที่จงกรม ภาพศพคนตายก็ยังอยู่
ก็ยืนหลับตา กำหนดในใจว่า รูป เมื่อลืมตายอีกครั้ง รูปนั้นก็หายไป

หลวงปู่พูดสรุปสุดท้ายให้ฟังว่า
“เมื่อเกิดเวทนา ก็ให้กำหนดเวทนา ให้รู้ให้ทัน
ถ้าไม่กำหนด เราก็ไม่รู้ไม่เห็น เหมือนคนตาบอด มาทางหู ไม่กำหนดทางหู
ก็เหมือนคนหูหนวก มาทางจมูก ถ้าไม่กำหนดจมูก ก็เหมือนกับคนจมูกไม่รับกลิ่น
ถ้ามาทางลิ้น ไม่กำหนดลิ้น ก็เหมือนกับลิ้นที่ไม่รับรสอะไร มันเป็นอย่างนั้น จึงให้กำหนด
จะเกิดทางจักษุทวาร โสตะทวาร ฆานะทวาร ชิวหาทวาร กายทวาร มโนทวาร
ในทวารทั้ง ๖ นี้ เกิดความรู้สึกอย่างไร ก็ให้รู้ ตัวรู้เป็นตัวสำคัญ”