ชีวิต ความพลัดพราก
ต้นตระกูล ของท่านมีเชื้อสายมาจากทางจังหวัดร้อยเอ็ด
บ้านไผ่อินทรีย์ บ้านนาสะแบง โยมพ่อแท้ชื่อ นายเคน ศรีสุวงค์
โยมมารดา ชื่อนางล้อม หลวงปู่มีน้อง
ชื่อคำพวง เสียชีวิตอายุประมาณ ๗๐ ปี

ตอนหลวงปู่ อายุได้ ๕ ปี โยมพ่อเสียชีวิต
โยมมารดาได้แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยง
ชื่อนายแสง ซึ่งรักท่านและน้องมาก 

โยมพ่อเลี้ยงเสียชีวิต
เมื่ออายุ ๑๙ ปี (บวชเป็นสามเณร)
โยมบิดา (พ่อเลี้ยงของท่าน ) เสียชีวิต

ขณะที่ได้เดินธุดงค์อยู่ที่จังหวัดเลย
ทราบข่าวท่านเดินทางกลับจังหวัดนครพนม
โดยลำพังรูปเดียว โดยเดินทางผ่านป่าเขาลำเนาไพร
ด้วยจิตใจที่แข็งแกร่ง และมาจำพรรษา
ที่วัดบ้านหนองหอยใหญ่ อำเภอนาแก จังหวัดนครพนมอีกครั้ง

โยมแม่เสียชีวิต
ในปี พ.ศ. ๒๔๘๔ อายุ ๒๔ ปี มารดาของหลวงปู่ฯ ก็ถึงแก่กรรม
น้องร่วมมารดาเดียวกันยังเล็กอยู่ไม่บรรลุนิติภาวะ ขาดที่พึ่งขาดผู้นำครอบครัว
เป็นความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท่านได้ตัดสินใจสึกออกจาก สมณะเพศ
ทำหน้าที่เป็นผู้นำครอบครัว ดูแลเลี้ยงน้อง ร่วมมารดาเดียวกัน
เป็นกำลังหลักในการพาพี่น้องทำไร่ทำนา

มีความรัก-ความพลัดพราก
จากการที่ท่านลาสิกขาบทจากสมณะเพศ ออกมาเพื่อดูแลเลี้ยงดูน้อง ๆ เป็นเวลาถึง ๔ ปี
ทำให้ท่านได้พบได้เห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดกับตัวท่านในหลายด้าน

ที่สำคัญ คือ ท่านได้มีความรัก เนื่องจากอยู่ในวัยหนุ่มแน่น ทำให้เกิดความรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง
ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ชื่อ ศรีสุพรรณ แม้ว่าฐานะของท่านจะยากจนเป็นกำพร้า
แต่พ่อแม่พี่น้องของสาวเจ้าก็ไม่เคยรังเกียจ เพราะท่านครองตนมีความขยันหมั่นเพียร ในการประกอบอาชีพ
ไม่ทำให้ตนเป็นหนุ่มเสเพลดื่มเหล้าเมายา ผู้คนในหมู่บ้านก็ยกย่องในความขยันของท่านต่างก็ให้การสนับสนุน

ลางร้ายบอกเหตุ
เมื่อถึงเวลาที่นัดหมาย ได้ฤกษ์ยามงามดีแล้ว
ก็ยกขันหมากไปสู่ขอตามประเพณี ในขณะนั้นขันหมาก(พาขวัญ)
ไม่มีลมพัดอยู่ๆ ก็ล้มพังลง ฝ่ายแม่เจ้าสาว บอกว่าเป็นเหตุที่ไม่ดี
ให้พักไว้ก่อน ได้เวลาที่ดี จะยกขันหมากไปเอง

พิจารณาธรรม
ในขณะที่รอฝ่ายเจ้าสาวหาฤกษ์ยามอยู่นั้น
ท่านมีอุปนิสัยทางธรรมอยู่แล้ว ก็นั่งสมาธิพิจารณาธรรม

พิจารณาถึงชีวิต มีครอบครัว
มีลูกหลาน ชราความแก่เฒ่า ความตายไป
เมื่อมาถึงตรงนี้ ความคิดดับวูบไป ความมืดมิดเข้ามาในสภาวะนั้น
เกิดความคิดว่า ชีวิตของการครองเรือนคงไม่เจริญเป็นแน่

พิจารณาถึงชีวิตของนักบวช
แสวงหาโมกขธรรม
ก็เกิดแสงโอภาส สว่างไสว พิจารณาธรรมไปเรื่อย
แสงสว่างยิ่งเพิ่มขึ้นตามลำดับ
ท่านเกิดความคิดว่า การครองเรือนเป็นหนทางที่มืดมน
การบวช เป็นหนทางที่สว่างไสว ยิ่งแก่ชรา ธรรมะยิ่งสว่างไสว

สัจจะชีวิตความตาย
เมื่อหลวงปู่ฯ บวชพระได้ ๕ พรรษา
หญิงสาวก็ป่วยไข้ อาการไม่ดีขึ้น
จึงฝากบอกข่าวมายังหลวงปู่ว่า

อยากจะเห็นหลวงปู่เป็นครั้งสุดท้าย เมื่อรู้ว่าท่านมาแล้ว
ก็ให้คนเอาใต้(คบเพลิง) มาที่หลวงปู่ เพื่อจะได้เห็นท่าน
พอเยี่ยมไข้พอสมควรแก่เวลาแล้ว จึงเดินทางกลับวัด

ขณะถึงวัดไม่นาน ก็มีความมาแจ้งข่าวว่า
สาวศรีสุพรรณ เสียชีวิตแล้ว ท่านเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า
ความรู้สึกตัวเบา ใจสั่นหวิว เพราะท่านมีความรู้สึกรักและผูกพันอยู่บ้าง
ซึ้งในความรักจริง เกิดความเมตตาสงสารจับใจ