โอวาทปาฏิโมกขคาถา
( หันทะ มะยัง โอวาทะปาฏิโมกขะคาถาโย ภะณามะ เส)

สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง
- การไม่ทำบาปทั้งปวง

กุสะลัสสูปะสัมปะทา
- การทำกุศลให้ถึงพร้อม

สะจิตตะปะริโยทะปะนัง
- การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ

เอตัง พุทธานะสาสะนัง
- ธรรม ๓ อย่างนี้, เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา
- ขันติ คือความอดกลั้น, เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง

นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา
- ผู้รู้ทั้งหลายกล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง

นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี
- ผู้กำจัดสัตว์อื่นอยู่ไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย

สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต
- ผู้ทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย

อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต
- การไม่พูดร้าย การไม่ทำร้าย

ปาติโมกเข จะ สังวะโร
- การสำรวมในปาติโมกข์

มัตตัญญุตา จะ ภัตตัส๎มิง
- ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค

ปันตัญจะ สะยะนาสะนัง
- การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด

อะธิจิตเต จะ อาโยโค
- ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง

เอตัง พุทธานะสาสะนัง
- ธรรม ๖ อย่างนี้, เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ที่มา โอวาทปาฏิโมกขคาถา
มหาปทานสูตร
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค
มหา. ที.๑๐/๔๐/๔๕