บทสวด ภัทเทกรัตตคาถา
( หันทะ มะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณามะ เส ฯ)

อะตีตัง นาน๎วาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง
- บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว,   ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังไม่มาถึง 

ยะทะตีตัมปะหีนันตัง อัปปัตตัญจะ อะนาคะตัง
- สิ่งใดล่วงไปแล้ว, สิ่งนั้นก็เป็นอันละไปแล้ว,
และสิ่งที่ยังไม่มาถึง, ก็เป็นอันยังไม่ถึง

ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ,
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพ๎รูหะเย
- ก็บุคคลใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบัน, ไม่ง่อนแง่นไม่คลอนแคลน
ในธรรมนั้นๆ ได้, บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ให้ปรุโปร่งเถิด,

อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง โก ชัญญา มะระณัง สุเว
- พึงทำความเพียรเสียในวันนี้แหละ, ใครเล่าจะรู้ความตายในวันพรุ่ง

นะ หิ โน สังคะรันเตนะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา
- เพราะว่าความผัดเพี้ยนกับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่นั้น,
ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย

 เอวัง วิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง ,
ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ สันโต อาจิกขะเต มุนีติ
- พระมุนีผู้สงบ, ย่อมเรียกบุคคลผู้มีปรกติอยู่อย่างนี้,
มีความเพียรไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืนนั้นแลว่า,  
ผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ,  ด้วยประการฉะนี้แลฯ

(อุปริ. ม. ๑๔/๒๖๕/๕๒๖)

ที่มา ภัทเทกรัตตคาถา หรือ ภัทเทกรัตตสูตร
พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ ( ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๔
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์
หน้าที่ ๒๖๕- ๒๖๗ หัวข้อที่ ๕๒๖ - ๕๓๔

ภัทเทกรัตตคาถา (อีกสำนวนหนึ่ง)

( หันทะ มะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณามะ เส)

อะตีตัง นาน๎วาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง
-บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย ,
และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง

ยะทะตีตัมปะหีนันตัง อัปปัตตัญจะ อะนาคะตัง
-สิ่งเป็นอดีตก็ละไปแล้ว , สิ่งเป็นอนาคตก็ยังไม่มา

ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ ,
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพ๎รูหะเย
-ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นเฉพาะหน้าที่นั้นๆ อย่างแจ่มแจ้ง ,
ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน , เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้

อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง โก ชัญญา มะระณัง สุเว
-ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้ , ใครจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้

นะ หิ โน สังคะรันเตนะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา
-เพราะการผัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามากย่อมไม่มีสำหรับเรา

เอวัง วิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง ,
ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ สันโต อาจิกขะเต มุนิ
-มุนีผู้สงบย่อมกล่าวเรียกผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น ,
ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันกลางคืนว่า ,
" ผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียว ก็น่าชม"