ภารสุตตคาถา
( หันทะ มะยัง ภาระสุตตะคาถาโย ภะณามะ เส ฯ)

ภารา หะเว ปัญจักขันธา
- ขันธ์ ๕ ชื่อว่าภาระแล

ภาระหาโร จะ ปุคคะโล
- และผู้แบกภาระคือบุคคล

ภาราทานัง ทุกขัง โลเก
- เครื่องถือมั่นภาระเป็นเหตุนำมาซึ่งความทุกข์ในโลก

ภาระนิกเขปะนัง สุขัง
- การวางภาระเสียได้เป็นสุข

นิกขิปิต๎วา คะรุง ภารัง
- บุคคลวางภาระหนักเสียได้แล้ว

อัญญัง ภารัง อะนาทิยะ
- ไม่ถือภาระอื่น

สะมูลัง ตัณ๎หัง อัพพุย๎หะ
- ถอนตัณหาพร้อมทั้งมูลรากแล้ว

นิจฉาโต ปะรินิพพุโต
- เป็นผู้หายหิวดับรอบแล้ว, ดังนี้ .

(ขนฺธ. สํ. ๑๗/๒๕/๕๓)

ที่มา ภารสุตตคาถา

ภารสุตตคาถา (อีกสำนวนหนึ่ง)

( หันทะ มะยัง ภาระสุตตะคาถาโย ภะณามะ เส)

ภารา หะเว ปัญจักขันธา         
-ขันธ์ทั้งห้า เป็นของหนักเน้อ

ภาระหาโร จะ ปุคคะโล           
-บุคคลแหละเป็นผู้แบกของหนักพาไป

ภาราทานัง ทุกขัง โลเก          
-การแบกถือของหนักเป็นความทุกข์ในโลก

ภาระนิกเขปะนัง สุขัง             
-การสลัดของหนักทิ้งลงเสียเป็นความสุข

นิกขิปิต๎วา คะรุง ภารัง            
-พระอริยเจ้าสลัดทิ้งของหนักลงเสียแล้ว

อัญญัง ภารัง อะนาทิยะ         
-ทั้งไม่หยิบฉวยเอาของหนักอันอื่นขึ้นมาอีก

สะมูลัง ตัณหัง อัพพุย๎หะ        
-เป็นผู้ถอนตัณหาขึ้นได้กระทั่งราก

นิจฉาโต ปะรินิพพุโต              
-เป็นผู้หมดสิ่งปรารถนาดับสนิทไม่มีส่วนเหลือ